Doe maar gek, dan ben je gewoon genoeg …

Heel mijn leven worstel ik er al mee. Mensen die zeggen: ‘Doe dit, want dat hoort nu eenmaal zo. Doe dat, want dat is wat ‘iedereen’ zou doen. Doe zus niet, want dat is echt raar. Doe zo niet, want daar ben je te oud voor.’ Dus gedraag ik me. Meestal. Maar toch, ik geef het toe: ik ben gekker dan ik lijk.

Ja, ik vul echt mijn oliepeil wel bij als het olielampje van mijn auto gaat branden. En na enige tijd begin ik heus wel een maaltijd te koken als we omvallen van de honger. Zo erg is het nou ook weer niet met mij.

Maar soms … soms wil ik gewoon eventjes spontaan de Muppetsong inzetten en hard ‘Mahna, mahna. Tu tu tududuuu’ mee brullen als we tijdens een werkoverleg vervallen in onnodige toneelstukjes.

Soms … soms wil ik gewoon eventjes in mijn eentje over de Coolsingel huppelen en keihard in regenplassen stampen als ik mooie schoenen heb gekocht, of nog beter: ik wil diezefde avond – net als vroeger – met die nieuwe schoenen náást mijn bed slapen en deze nieuwe schoenen de volgende ochtend bij het opstaan meteen aantrekken. Ja, gewoon onder mijn flanelletje.

Soms … soms wil ik gewoon eventjes drieëndertig keer ‘waarom’ roepen als de automatische Vodafone-stem zegt dat ik ‘1’ moet drukken als ik een vraag heb over x, dat ik ‘2’ moet drukken als ik al een abonnement heb, dat ik ‘3’ moet drukken als ik een zakelijke klant ben, etcetera, etcetera.

Ik worstel met mijn niet te stoppen drang tot gek doen. In mijn rebelse universum vallen er nogal eens wat sterren uit de hemel als er ‘normaal’ gedrag van mij verwacht wordt. Maar is dat erg? Nee, joh. Ik doe gewoon normaal, maar denk ondertussen mijn eigen lekker gekke gedachten. Dat houdt me gezond.

Dus doe of denk maar gek. Dan ben je gewoon genoeg. Mahna, mahna. Tu tu tududuuu.

Als je racet, race dan tegen jezelf…

Een paar maanden geleden ben ik begonnen met hardlopen. Ik pakte het serieus aan. Leuke hardloopoutfit (ja, ik ben een vrouw), degelijke hardloopschoenen, hardloopschema en daar ging ik.

Het lukte aardig en al snel kon ik makkelijk 30 minuten achter elkaar hardlopen. Lekker, zou je zeggen, maar toch knaagde er iets. Het ging mij allemaal niet snel genoeg. Ik vond dat mijn gemiddelde snelheid niet hoog genoeg lag en ik vond dat ik sneller langer achter elkaar zou moeten kunnen rennen. Dus begon ik te forceren, te blokkeren en opnieuw te forceren. Het beste recept voor ellende, al bleven serieuze blessures gelukkig uit.

Ik kreeg wel een fijn griepje. Na een paar dagen snotteren en rillen, knapte ik op en wilde ik het hardlopen weer oppakken. Fanatiek begon ik te zoeken naar hardloopschema’s die sneller en beter resultaat beloofden. Zucht. Met de laatste restjes griep in mijn benen, was ik al moe voordat ik feitelijk begonnen was…

En toen zag ik hem staan. In de hoek van de slaapkamer, naast de stoel waarop mijn leuke hardloopoutfit lag en waaronder mijn degelijke hardloopschoenen stonden. Een rugzak vol met voorschriften en eisen over hoe ik – ja daar issie weer – de ‘perfecte’ hardloper werd. Sneller, beter, méér.

En het begon te dagen. Die voorschriften en eisen, die waren helemaal niet van mij. Die hoorden bij een ander soort hardloper. De hardloper die ik de afgelopen maanden ontmoette op feestjes en netwerkbijeenkomsten. De hardloper die gaat voor succes, die veel – zo niet alles – opzij zet om geen enkel trainingsuurtje te missen en die serieus traint om marathons te lopen. Ma-ra-thons. Zo’n hardloper.

Ik had de persoonlijke meetlat van een marathonloper de mijne gemaakt. Terwijl ik gewoon een paar keer per week na mijn werk als ontspanning een uurtje hard wilde kunnen lopen. Geen marathon. Niet eens een halve. Ontspanning stond voorop. Voor mij.

Dus ik ga zo lekker een rondje hardlopen. Als ik zonder blessures thuis kom, is dat goed genoeg.

Fijn weekend, mede-hardlopers en niet-hardlopers.

Achterover leunen…

Als perfectionist doe ik graag mijn best. Ik wil graag de beste ondernemer, de beste docent, de beste zus, de beste vriendin, de beste dochter, de beste partner en de beste coach zijn. Dus werk ik tot alle lichtjes bij de buren al lang uit zijn, kook ik voor mijn vriend zijn lievelingsmaaltje, zeg ik geen afspraken af met vriendinnen, zorg ik voor de hond van mijn zus en luister ik geduldig naar elke klant die óók kampt met het perfectionisme-syndroom.

Ik duw, ik trek en passeer menige persoonlijke grens. En gelijk ook maar even de grens van anderen. Dat weet ik natuurlijk wel, maar hé: alles voor perfectie. Not a spot on my sofa. Alles kan altijd beter.

En toch. Van binnen klinkt een vrolijke, eigenwijze stem. Een kinderstem die verrekt veel op die van Pippi Langkous lijkt. Pippi neemt het niet zo nauw met perfectie. ‘Ze let er niet zo op dat het precies gaat zoals het hoort.’ Ze zit niet met haar on-volkomenheden. De wereld is een speeltuin. En everyone is invited.

Pippi fluistert vriendelijk doch vastberaden in mijn oor: ‘Mandy Mia, leun toch eens wat vaker achterover. Je bent goed genoeg. Ook met je on-aardigheid, on-deskundigheid en on-wetendheid. Dat het beter kán, betekent nog niet dat het beter moet, gekkie.’

Die Pippi. Goed en zeker niet gek. Vandaag leun ik eens achterover. Ik heb dat nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan.

Fijne werkweek, mede-perfectionisten.

Wat als vandaag…

Ik weet het nog goed, ergens in de herfst van 1980. Ik staarde naar het schoolbord met wiskundige formules en een docent die echt zijn best deed om mij het vernuft van de formules te laten zien. Terwijl ik slechts cijfertjes en letters zag en geen enkele logische samenhang, laat staan een vernuftige wiskundige formule. En ik weet ook nog goed dat we klassikaal onze proefwerken terug kregen en de wiskundeleraar hardop zuchtte: ‘Tja. Mandy. Een 2. Jij gaat dit nooit snappen.’ En ik zuchtte ook en dacht: ‘Ja, u heeft gelijk. Ik kan dit gewoon niet.

Dit weet ik ook nog goed. Jaren later staarde ik wederom naar een schoolbord met wiskundige formules en een docent die echt zijn best deed om mij het vernuft van de formule te laten zien. Terwijl ik opnieuw slechts cijfertjes en letters zag en geen enkele logische samenhang, laat staan een vernuftige wiskundige formule. Ik moest en zou voldoendes halen voor Statistiek, anders kon ik mijn verdere studie Communicatie wel vergeten.

Na de les stapte ik op de docent af en zuchtte hardop: ‘Tja. André’ (zo heette hij) ‘Ik ga dit nooit snappen. Ik had vroeger alleen maar 2’en voor wiskunde, ik kan dit niet.’ Ik verwachtte een opmerking over sommige mensen die nu eenmaal geen enkel gevoel voor wiskunde hebben. In plaats daarvan keek hij me doordringend aan en zei zacht: ‘Mandy, Mandy, Mandy. Je weet toch wel dat elke dag een nieuw begin kan zijn? Stel je eens voor dat het vandaag de dag is, dat jij het wél gaat snappen.

Die André. Had ik het nu goed gehoord? Hij zette alles wat ik tot dan toe over mijn rekenkundige talent – en mezelf – had gedacht, op zijn kop. En terecht, want als ik kon geloven dat ik het nooit zou kunnen snappen, kon ik toch ook geloven dat ik het wél zou kunnen snappen?

Nee, ik heb het nooit tot Minister van Financiën geschopt. Maar dat is om de juiste redenen niet gelukt: Niet omdat ik bij voorbaat dacht dat ik het niet kon, maar simpelweg omdat ik die ambitie niet heb.

En jij? Twijfel jij ook wel eens aan je zelf? Nou. Wat als het vandaag de dag is, dat jij datgene wat je graag wilt, wél zult kunnen? Hoe zou dat je dag veranderen? Wat zou je dan nu wél doen dat je voorheen niet deed.

Elke dag is inderdaad een nieuw begin. Laat geen enkele docent je afhouden van de doelen die voor jou belangrijk zijn.Om maar eens in reclametermen te spreken: ‘Just do it.’ Vandaag nog.